„Jaskrawoamarantowy zachód zapowiadał wiatr na dzień następny. Ścieżki, aleje i ścięte chłodem trawniki coraz grubszą warstwą zaścielał śnieg, padający chaotycznie dużymi płatami. W sinawobłękitnym świetle wieczoru grał ciche podzwonne pogrzebanym zwierzętom. Słonica Kasia zdechła ugodzona odłamkiem pocisku artyleryjskiego; córka jej Tuzinka była cała i zdrowa. Część małp i antylop zginęła od kul; reszta rozbiegła się. Szympanse i ptaki egzotyczne spłonęły razem z pawilonem. Jedną z żyraf zabił pocisk, druga uratowała się. Hipopotamy, niedźwiedzie, żubry, bizony, łosie i rysie ocalały. Foki uciekły. Wielbłądy, lamy i jelenie błąkały się nad Wisłą. Nie było też srebrnych lisów ani borsuków. Wydry i bobry siedziały w swoich basenach. Wszystkie osły i kuce padły pod bombami na szosie, w czasie przeprawy na Bielany.”
Antonina Żabińska, „Ludzie i zwierzęta”

„Tylko, to co zrobić należało” to teatralna instalacja dokumentalna opowiadająca historię domu Antoniny i Jana Żabińskich. Historię ludzi i miejsca – modernistycznej willi znajdującej się na terenie Warszawskiego Ogrodu Zoologicznego, która podczas II wojny światowej stała się schronieniem dla kilkuset osób. W tym właśnie miejscu odbędzie się spektakl, którego scenariusz oparty został na wspomnieniach małżeństwa Żabińskich, ich dzieci, Gości Willi, zgromadzonych świadectw, dokumentów z archiwum Yad Vashem. Chcemy przywrócić Willi jej opowieść. I z uważnością przyjrzeć się każdemu bohaterowi. Wszystkim wspomnieniom, wszystkim perspektywom nadać taką samą ważność. Nie ma głównego bohatera. Bo kogo należy uczynić głównym bohaterem takiej historii? Sceny odgrywały się będą symultanicznie w kilku przestrzeniach Willi – piwnicznych kryjówkach, salonie, w którym podejmowano niemieckich oficerów, w sypialniach, w ogrodzie.

Fragmenty recenzji:

„Samo miejsce rozgrywania spektaklu tworzy jego znaczenia. „Tylko to…” ma jedynie w części charakter rekonstrukcji historycznej, bowiem całość jest precyzyjnie przemyślaną strukturą artystyczną. (…) Helena Ganjalyan odczytuje wspomnienia Racheli Auerbach z warszawskiego getta. Innym razem zakrywa twarz nucąc „Another world.. I’m in”. Szuka porozumienia z widzami, ale jej samotność zostaje wyrażona przez milczenie przy pytaniach zadawanych w jidysz. W innej chwili grający przybierają nienaturalne pozy, stając na rękach albo zawisając na wystających z murów elementach. Zmęczone brakiem ruchu ciała szukają możliwości ożywienia go. Aktorzy pytają widzów: „jak jest na zewnątrz?”, „co dziś za dzień?”. (…) „Tylko to…” jest jednym z ciekawszych wydarzeń na teatralnej (i nie tylko!) mapie Warszawy. (…) A przede wszystkim wielkim hołdem złożonym Żabińskim i ich poświęceniu. Chapeu bas!” | Szymon Spichalski, Teatr dla Was