Hipnotyczny wyścig, który w przeciwieństwie do innych dzieł Botelho nie czerpie z codzienności, lecz wyłania się z abstrakcji. Ostentacja przechodzenia tancerzy przez scenę, bez ról i motywacji, wydobywa z nich magnetyczną siłę, staje się emblematem współdziałania kosmicznej energii
i ludzkiego życia.

Choreograficzny walec złożony z piętnastu ciał przetacza się nieustępliwie z lewej do prawej strony sceny. Rytmiczne gesty i minimalistyczne ruchy odzwierciedlają cykl rodzenia się i umierania, spojony w konsekwentną, precyzyjną kompozycję. Anonimowe postaci płyną przez scenę jak wektory czasu. Bezlitosność tego ruchu pochodzi z daleka, jest kontynuacją pierwotnego tempa, lotu komety, głębin morza, ruchu bakterii. Energia emanuje na tańczące ciała i publiczność. W wartkim przepływie figur trzeba znaleźć algorytm, poddać się jego opresyjnej łagodności.

Człowiek według Botelho reprezentuje obecność starszą od niego samego. Jedno za drugim ciała przemierzają scenę w akcie powtórzenia, tworzą ślady nieuchronnie odnawianej obojętności. Tancerze próbują dotrzymać tempa samym sobie, w pościgu mijają się, ale nigdy nie spotykają. Poruszająca opowieść o pamięci: zarówno intymnej i indywidualnej pamięci ciała, jak i publicznej, wspólnej przestrzeni kultury.

Fragmenty recenzji:

„Muzyczne widowisko Sideways Rain w reżyserii Guilherme Botelho w czasie trzech kwadransów oddaje w sposób tyle piękny, co hipnotyzujący istotę człowieka. W przedstawieniu nie ma ani jednego elementu przypadku. Wszystkie gesty, figury taneczne sprawiają wrażenie bardzo przemyślanych i absolutnie wciągających.” |festivall.pl

„Podziwiam sprawność, uważność, minimalizm gestów oraz plastykę ciała tancerzy (…). Genialna prostota i magia zmysłowości przykuwają wzrok. Pod koniec nagie, rozpędzone ciała rozsnuwają nici niczym sieć bądź babie lato. Obraz zamazuje się. Widownia nadal poddaje się hipnotyzującemu biegowi. Niech trwa i płynie.”| Anna Czajkowska, Teatr dla Was

„(…) Guilherme Botelho oparł swoją choreograficzną pracę na teatrze fizycznym, pokazującym wypracowaną siłę tancerzy, wytrenowane ciało oraz plastykę i liryczność ruchu. Choreograf zadbał o odpowiednią dynamikę przedstawienia. (…) Ciało tancerzy zaprezentował jako podporządkowane ogromnemu, zdumiewającemu wysiłkowi fizycznemu. Wysiłkowi, który – zaryzykuję stwierdzenie – mógłby zostać przedmiotem rywalizacji sportowca z tancerzem. (…)” | napisanetancem.wordpress.com