Spotykamy się w praktyce i praktykujemy spotkanie.
Tańcząc na ramionach przodków,
zanurzamy się w teraźniejszości.
I transformujemy jutro. 

Spektakl WIELOGŁOS jest twórczą kontynuacją projektu, jaki wiosną 2016 roku odbył się w brazylijskim Salwadorze de Bahia we współpracy z festiwalem Vivadança. Inspiracją dla działań było nieoczekiwane odkrycie postaci YANKI RUDZKIEJ (1916-2008) – polskiej tancerki, która w 1956 roku przybyła do Salwadoru by poprowadzić pionierską w tamtym okresie Szkołę Tańca Uniwersytetu Federalnego – jeden z najważniejszych ośrodków sztuk scenicznych w Brazylii. Nieznana dotąd w ogóle w Polsce Yanka Rudzka uznawana jest za jedną z najważniejszych postaci brazylijskiego tańca nowoczesnego – pierwszą, która połączyła tradycję tańca modern z kulturą lokalną o korzeniach afro-brazylijskich. Jej wiara, że bez pogłębionego rozpoznania tradycyjnych źródeł współczesna kultura nie może się rozwijać stała się punktem wyjścia dla spektaklu ZACZYN (Semente) łączącego polskich i salwadorskich tancerzy we wspólnej podróży do źródeł i z powrotem. Spotkaliśmy się w tanecznej praktyce, dla której punktem wyjścia stała się tradycyjna niestylizowana kultura taneczna obu krajów: brazylijska samba oraz polskie mazurki i oberki. Jednocześnie powtórzyliśmy programowy gest Yanki Rudzkiej: konfrontując się jednocześnie z własną , jak i obcą nam tradycją, pytaliśmy o możliwe znaczenie tej tradycji dla współczesnej praktyki choreograficznej.
 

Tym razem, pod patronatem Yanki Rudzkiej udajemy się na Wschód, na kaukaz, proponując ekscytujące spotkanie na przecięciu czterech kultur – polskiej, brazylijskiej, ormiańskiej i gruzińskiej. Inspirującym punktem wyjścia dla spektaklu stanie się tym razem muzyczna koncepcja polifonii – WIELOGŁOSU właśnie. Polifonia, jako ciekawa metafora naszej tożsamości – tej kulturowej, jak i narodowej, osobistej i artystycznej, na swój sposób polifonicznej właśnie, bo złożonej z wielu warstw i wielu (często sobie odległych, a nawet sprzecznych wewnętrznie) elementów – prowadzi nas do idei polifonicznego ciała – ciała współistniejących w nim wielu głosów (tych indywidulanych, jak i tych zapożyczanych ze współczesnej i tradycyjnej kultury); ciała zmagającego się z głosów tych nadmiarem, hałasem, kakofonią. A także do „wielogłosowej” kompozycji ruchu – „melodii” tańca komponowanego przez wiele różnych ciał (głosów) zjednoczonych w tanecznym wirze.
 

Pogłębiona wielowymiarowa analiza globalnej tanecznej kultury tradycyjnej wyposaża nas w narzędzia i odwagę, by zderzać ze sobą tak z pozoru odległe taneczne światy, jak brazylijska samba , polski oberek, ormiańskie kochari i gruzińskie perchuli. Wierzymy, że choreografia, jak żadna inna sztuka, dzięki swej wielokulturowości i wypracowywanym modelom (współ)pracy, oferuje nam gotowe scenariusze „bycia razem” – wspólnoty opartej na wzajemnym poszanowaniu odmiennych tradycji i współdzielonym systemie wartości. Spektaklem pragniemy tę wielogłosową wspólnotowość kultywować oddając się jednoczącej, ekstatycznej i transformującej sile tańca.
 

Fragmenty recenzji:

„Wielogłos” nie ma w sobie nic z cepelii, nie jest też minimalistycznym spektaklem z nurtu nowego tańca. Sztuka tradycyjna staje się w nim podstawą sztuki współczesnej. I to właśnie daje nową jakość. (…) przez 40 minut taniec trwa bez przerwy. (…) Oglądanie tej choreografii przypomina patrzenie przez kalejdoskop, z tym że zmieniające się figury tworzą ludzkie ciała. Ta kompozycja ruchu jest piękna i niesie ze sobą zmienne emocje: ma w sobie melancholię i siłę, spokój i energię, chwilami zapamiętanie i transowość.
Zachwyca też patrzenie, jak te same ruchy, figury wykonują tancerze z różnymi korzeniami – już różnice w ciele każdego z nich dają inną jakość tego samego ruchu. | http://kulturaupodstaw.pl