„Moja Bośnia” opowiada o dziejach polskich reemigrantów z Bośni i Hercegowiny, którzy po drugiej wojnie światowej osiedlili się w okolicach Bolesławca. Kanwą spektaklu są nie tylko ich opowieści o życiu w Bośni, powrocie do Polski, lecz także o emocjach i wydarzeniach związanych z wojną bałkańską w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Bohaterów balladowej historii, w której fragmenty tragiczne i wzruszające przeplatane są scenami komicznymi, oglądamy w latach drugiej wojny światowej, w ówczesnych sytuacjach bratobójczych walk (serbskich czetników, chorwackich ustaszy i domobrańców, komunistycznych partyzantów Tity), bezpośrednio po wojnie jako nowych gospodarzy polskich Ziem Zachodnich, a także podczas serbskiego oblężenia i kilkuletniego ostrzału Sarajewa w latach dziewięćdziesiątych minionego stulecia.

Nacjonalizmy, wojny, zbrodnie, uchodźcy… I zawsze ta sama obojętność cywilizowanych Europejczyków pokryta pełnymi hipokryzji słowami o wsparciu, potępieniu sprawców i współczuciu dla ofiar, czego świadkami byliśmy niedawno na Ukrainie. Zdumiewające, jak regularnie ten cykl się powtarza. Nie tylko w Bośni, gdzie sytuacja nadal jest napięta i grozi wojenną powtórką.

Fragmenty recenzji:

„Pomysł zderzenia opowieści o przesiedleniach, słodko-gorzkiej, nostalgiczno-komicznej, z wojną na Bałkanach był ryzykowny. Sarajewski wątek ma w sobie taką dramatyczną siłę, że reemigrancka historia przy nim blaknie. […] Moja Bośnia ma kilka poruszających momentów, zmienny rytm, rozpięty między męską brutalnością a kobiecym płaczem, świetną muzykę na żywo w wykonaniu Lautari Trio, kilka ciekawych kreacji (aktorzy mieli trudne zadanie – niemal każdy z nich zagrał kilka ról).” | Magda Piekarska, Gazeta Wyborcza, Wrocław

„Akcja sztuki toczy się w zawrotnym tempie, jak w filmie przenosząc się błyskawicznie i na oczach widzów z miejsca na miejsce w kolejnych, świadomie achronologicznych retrospekcjach. (…) Aktorski zespół skomponowany specjalnie na potrzeby spektaklu uzupełniają: Helena Ganjalyan (odkrycie spektaklu, doskonała w każdej odtwarzanej postaci, w każdym epizodzie) (…)” | Grzegorz Żurawiński,  Akt, legnicka gazeta teatralna

„Katarzyna Knychalska, autorka dramatu Moja Bośnia […] napisała sceniczną historię polskich Bośniaków, w której na podziały i nowe porządki, które zastali na Śląsku, nakładają się te, które wracają we wspomnieniach. […] Historia jest bardzo gęsta. Trochę ułatwia fakt, że te same konflikty, najwyraźniej zamrożone na pół wieku, powróciły w latach dziewięćdziesiątych, po śmierci Tito, kiedy to oglądaliśmy wojnę w Jugosławii na ekranach telewizorów. Sceniczna historia też zresztą zmierza do ogarniętego tamtą wojną Sarajewa.” |Kalina Zalewska