„Brak prądu w centrum miasta. Milicja strzela do protestujących farbą fluorescencyjną, żeby byli łatwymi celami w ciemnościach.”

„Jesteśmy przynętą, kochanie!” to dokumentalny projekt teatralny w przeważającej części oparty na wspomnieniach i relacjach z Majdanu. Tekst został stworzony z fragmentów dzienników Marcina, z rozmów prowadzonych przez niego z Dante i Nataszą. Z improwizacji aktorskich, opartych na tekstach, materiałach video. Rozmowach z Nataszą na Facebooku. Z Dante przez Skype. Z Marcinem, który jest z nami na większości prób. Niezwykle ważnym elementem pracy nad spektaklem jest fakt, że każdy z aktorów poznał „swojego” bohatera, mógł z nim porozmawiać, i z tego spotkania budować świat. Spróbować dotrzeć do odpowiedzi na pytanie o początek rewolucji dla każdego z nich. O to, co zmieniła. Na pytania o odwagę. O bezradność. Samotność. Siłę. Każda rewolucja zaczyna się ode mnie.

“Jesteśmy przynętą, kochanie!” to opowieść o tęsknocie za rewolucją. Za placem, na którym czujemy się w pewien absurdalny sposób bezpieczni. Myślimy, że normalny jest pokój – a co jeśli normalna jest wojna? Co, jeśli tylko rewolucja daje schronienie, poczucie bezpieczeństwa czy sens i cel w życiu? Kundera, Dante, Natasza. Przedstawiamy Wam trójkę młodych osób, którzy spędzili na Majdanie kilka tygodni swojego życia. Poznali się, zaufali. Którzy znaleźli tam siebie i uwierzyli, że ich wolność jest możliwa. Oczywiście walczyli o Ukrainę – ale również, a może przede wszystkim, o własną przestrzeń, wolność. O prawo do życia w taki sposób, który uznają za słuszny. O prawo do mówienia tego, co chcą powiedzieć. Ale kiedyś to się skończy. Ktoś w końcu te barykady posprząta. Ktoś zdecyduje o końcu rewolucji. Jakieś decyzje zostaną podjęte, a nasze pragnienie wolności wcale nie zostanie ugaszone. Trzeba wrócić do siebie – tylko gdzie to jest, teraz? Zostaliśmy odbarykadowani, ktoś tu nas oszukał. I co dalej z nimi, z tymi ludźmi na placach? Wyjdźmy z założenia, że rewolucja to porządek, a rzeczywistość to świat postawiony do góry nogami.

Nagrody:

Nagroda za rolę Nataszy w spektaklu „Jesteśmy przynętą, kochanie!” Festiwal Teatrów Niezależnych – Warszawa | Jury: Witold Mrozek, Jacek Kopciński, Jarosław Kiljan

Wyróżnienie za spektakl „Jesteśmy przynętą, kochanie!” OFTeN – XVI Ogólnopolski Festiwal Teatrów Niezależnych w Ostrowie Wlkp. | Jury: Witold Mrozek, Igor Gorzkowski, Anna Smołowik

Fragmenty recenzji:

„Zwycięzca ostatniej edycji poznańskiego festiwalu Off premiery/prezentacje, spektakl „Jesteśmy przynętą, kochanie!”, to ważna i osobna wypowiedź w dyskusji o sytuacji w Ukrainie. Ważna, bo jednoznacznie dokumentalna, oparta na relacjach zebranych przez współautora scenariusza, Marcina Kunderę, na kijowskim Majdanie Niezależności. Osobna, bo najmocniejszy nacisk kładzie na jednostkowe losy bojowników Majdanu, oddaje głos jego budowniczym, najważniejszym wszak dla sprawy, a pomijanym w medialnych relacjach, które skupiają się tylko na interesach globalnej polityki wobec ukraińskiej rewolucji.” | Adam Karol Drozdowski,  Miesięcznik Teatr

„Scenariusz dokumentalnego spektaklu Jesteśmy przynęta, kochanie! narysowany jest z fragmentów dzienników prowadzonych przez dziennikarza z Polski, Marcina Kunderę oraz rozmów, jakie odbył z dwójką Ukraińców z Majdanu: Dante i Nataszą. Dwoje chłopaków i dziewczyna. Mają po 20 lat. Natasza pochodzi z okolic Żytomierza, na Majdan jakiś czas temu uciekła przed mężem – oprawcą. Dante siedzi na Majdanie od dawna, mieszka właściwie na ulicy – na skłotach, w garażach, na stercie opon… A Marcin po dziennikarskie relacje przyjeżdża na Majdan aż ze Szczecinka. Poznajemy ich historie: trzy różne motywacje i życiowe manifesty, które na Majdanie splatają się w jedną narrację. Bo Majdan nie był „tylko” frontem starć z Berkutem. W scenerii podpalanych opon toczyło się życie. I o tym „pomiędzy” też jest spektakl Wąsikowskiej/Kundery.” | Sylwia Klimek, kultura.poznan.pl

„Jest to przedstawienie o czymś zupełnie innym, zapomnianym, nieobecnym w naszej przedwcześnie postarzałej rzeczywistości. O młodości, bezinteresowności, o idealizmie i potrzebie przyjaźni. Majdan jest miejscem, gdzie chce się być z innymi, gdzie realizuje się podstawowy humanistyczny wymiar istnienia – przygodę duchową. Nie ma rozmów o politycznych racjach, o władzy, o grze i historii. Jest mowa o czymś znacznie bardziej konkretnym – o głodzie miłości i wspólnoty opartej na zaufaniu: o budowaniu świata ludzi wolnych, solidarnych, kochających, zdolnych pokonać tysiące kilometrów, by wspierać towarzyszy tej Conradowskiej „rewolucji”. Przed nami stają młodzi ludzie, aktorzy (…) i nagle ich żarliwa obecność przenosi akcenty z Majdanu zbanalizowanego, Majdanu pomarańczowego, skompromitowanego warkoczami Julii Tymoszenko… do Majdanu z Lorda Jima. Poruszające, paradoksalne i ważne.” | Ewa Wójciak