Ta wizja „Jeziora Łabędziego” przemawia do innych aspektów, wartości piękna i estetyki, niż te przedstawione w słynnej wersji w choreografii Mariusa Petipa i Leva Ivanova. Opowiada i przywołuje to, co zazwyczaj jest uważane jako normalne i przewidywane zachowanie. „Jezioro Łabędzie” jest jednym z najsłynniejszych i najbardziej znanych przedstawień w zachodniej kulturze, stanowi niewyczerpane źródło pomysłów, estetyki oraz skojarzeń. Jest silnym psychologicznym aspektem w procesie tworzenia i główną kwestią tożsamości, zachowania i wartości w każdej osobistej historii. Łabędź albo raczej hybrydyzacja zwierzęcia oraz człowieka, męskość i kobiecość, człowieczeństwo i zwierzęcy popęd są inspiracją dla procesu tworzenia w tej zdefiniowanej arenie przepełnionej instynktami, pasją i marzeniami. W tej wersji przywołane są na scenę inne, marginalne i alternatywne obrazy piękna. Demaskujemy świat tańca jakim jest współcześnie – z jego przyjemnościami, trudnościami, sukcesami i potrzebnym poświęceniem.”

Fragment recenzji:

„Delikatność i perfekcja tancerzy zostaje silnie zderzona z makabrycznością wypływającej z nich podskórnie dozy szaleństwa. Smukłe, gładkie linie opływowych ciał przerywają targające konwulsje, momentalnie zgrzytające zawieszenia. Wrażenie ciągłej metamorfozy podkreśla niekontrolowana mimika, która zaskakująco zakłóca harmonijny trans hipnotyczny, w jaki wpędzają nas kołyszące się w powietrzu ciała. Uderzająca synestezyjność odbioru pozwala ulec pokusie i dać się wciągnąć w cielesny wir. Brzydota i dowcip, towarzyszące perfekcji i lekkości, budują wiarygodny ludzki wymiar. (…) Ciała, jako narzędzia pracy tancerzy, zostają wyeksponowane, rozczłonkowane, wreszcie zdemaskowane. Piękno rodzi się w boleściach na naszych oczach. Cohen, jak malarz wizjoner, ubiera fizjologię jednocześnie w dyscyplinę ruchu i karykaturalny obłęd.” | Marlena Hermanowicz, rozswietlamykulture.pl