Napisane przez Stanisława Brzozowskiego w 1907 roku PŁOMIENIE zostały kiedyś nazwane „pierwszą polską powieścią intelektualną”. I faktycznie: ładunek intelektualny tej odpowiedzi na BIESY Dostojewskiego jest niezwykły, w zasadzie bezprecedensowy w historii polskiej literatury. To imponująca ideowa panorama okresu przełomu XIX i XX wieku, głębokie i, powiedzmy to, piękne świadectwo pewnej, bardzo charakterystycznej epoki, jej idei, polityki i moralności. No właśnie… Dlaczego więc po tę powieść, tak bardzo związaną z konkretnym momentem w historii warto sięgać dziś i to w teatrze?

Bo PŁOMIENIE to nie tylko historia pewnej grupy ludzi w pewnych minionych czasach. To także, a może przede wszystkim, opowieść o niezgodzie na niesprawiedliwość, imperatywie działania, o odwadze i gotowości płacenia za nią najwyższej ceny. PŁOMIENIE to historia zaangażowania. I jako taka wyraźnie wychodzi poza ramy przełomu XIX i XX wieku. To doskonały punkt wyjścia do opowiadania o innych historiach zaangażowania, nawet – pozornie – bardzo odległych od losów członków Narodnej Woli. Na przykład o powstałym w połowie lat ’80 XX wieku w Polsce pacyfistycznym ruchu Wolność i Pokój.

SPRAWA OPERACYJNEGO ROZPOZNANIA została doceniona na V edycji Europejskich Spotkań Teatralnych BLISCY NIEZNAJOMI.

Fragment recenzji:

„Niewątpliwie najciekawszym przedstawieniem tegorocznej edycji Bliskich Nieznajomych była przywieziona przez Teatr Wybrzeże z Gdańska SPRAWA OPERACYJNEGO ROZPOZNANIA. Dynamiczny, pełen energetycznych napięć spektakl w reżyserii Zbigniewa Brzozy, pomimo iż poruszał problematykę ruchu Wolność i Pokój z II połowy lat 80. , był przy całej swojej powadze szalenie autoironiczny, nie pozbawiony humoru, lekki i przede wszystkim błyskotliwy formalnie.” | Wiesław Kowalski, Teatr dla was