Wybrane wiersze z tomiku O kotach Charlesa Bukowskiego stworzą słodko-gorzką (śpiewaną!) opowieść o kociej bliskości, czułości, miłości, nienawiści, strachu, bitwach, ranach, umieraniu. Na scenie zobaczymy cztery typy: „miły, żyje w zgodzie z resztą”; „błazen, olbrzym, wiecznie podrapany”; „dźwiga klątwę […] gdyby umiała czytać, pewnie by ją wzruszały siostry Brontë”; „zwierz doskonały, nigdy nie da się oswoić”.

Może wśród nich rozpoznamy własne koty, może wśród nich rozpoznamy siebie. Nasze niepowodzenia i chwile szczęścia, samotność i miłość. Zwłaszcza miłość. Przecież, jak chciał Bukowski, „nie lubię miłości jako rozkazu, poszukiwania. / ona musi przyjść do ciebie jak płodny kot pod drzwi”.

Fragmenty recenzji:

„Bohaterowie jego wierszy (Bukowskiego): Gościu van Gogh bez jednego ucha albo Manx bez ogona, tworzą galerię najpiękniej literacko utrwalonych kotów, kocurów, kotków. Najpiękniej, bo inaczej. Bez sentymentalnej otoczki, miauczenia, zagłaskiwania kota i czytelnika na śmierć. „Do największych kocich zalet należy to, / że kiedy jest ci źle, bardzo źle, / wystarczy spojrzeć na kota wyluzowanego / jak to kot”. Podobnie jest w spektaklu w reżyserii Tomasza Cyza w Teatrze im. Słowackiego. Koty są wyluzowane, bo koty to ludzie. (…) Tekst, wyborny literacko, mieni się i ewoluuje. To nie są żadne recytacje o kotach przy świecach i krakersach. W przedstawieniu koty bywają ludźmi, zdradzają, dokuczają sobie nawzajem, oskarżają, czasami się tulą. I oni, i my, tęsknimy w gruncie rzeczy za tym samym: poczuciem bezpieczeństwa, bliskością. (…) Kameralny, ale zapadający w pamięci spektakl Tomasza Cyza, to próba reaktywacji niegdyś tak popularnego a dzisiaj w zasadzie nieistniejącego teatru poetyckiego. Cyzowi udało się zaprosić do współpracy świetnych współpracowników (…)” | Łukasz Maciejewski, WPROST

Prezentowany w Domu Machin spektakl to szansa (nie tylko dla kociarzy), by wraz z twórcami zastanowić się, co wnikliwe obserwacje Bukowskiego na temat kociej egzystencji mówią o nas samych, o ludzkich uczuciach, o miłości.| Wiesław Kowalski, Teatr dla wszystkich