Trzy nurkujące kobiety spotykają się nad jeziorem, aby pokonać własne ograniczenia. Chcą zanurzyć się głębiej niż to dotąd robiły i bijąc rekord świata w nurkowaniu, przekroczyć własne granice. Dlaczego tak bardzo pragną dotrzeć do dna najgłębszego z jezior? Jakie tajemnice chcą ukryć w ciemnej tafli wody?
„Jezioro” jest opowieścią o podróży w głąb ziemi, o sprawdzaniu granic, wytrwałości, o ważnym spotkaniu z samym sobą, ze swoimi lękami i pragnieniami. O tym, jak w tej podróży nie stracić oddechu.

Fragmenty recenzji:

Spektakl przygotowany został w dość ciekawej konwencji. Zrezygnowano niemal z dialogów, a aktorki – w formie wspomnień – snują przenikające się wewnętrzne monologi, zazębiające się bądź biegnące równolegle. (…) Świetny podwodny taniec śmierci Mirki, w wykonaniu Heleny Ganjalyan, zachwyca siłą przekazu i wrażliwością.
(…) Bardzo istotnym elementem przedstawienia staje się czas. Gdy rozpoczyna się bicie rekordu, nad sceną pojawia się tablica odmierzająca minuty, podająca osiągniętą głębokość i temperaturę wody. Zejście na 242 metry ma trwać kwadrans. I tu czas sceniczny staje się czasem realnym. Razem z aktorkami publiczność słyszy głos podający ile jeszcze zostało do osiągnięcia zamierzonego zanurzenia. Pięć, dziesięć, piętnaście minut – jak wiele może się stać w kwadrans. | Marzena Kuraś, Teatrologia info

„Apostołki oddechu” – tak o sobie mówią Mirka (Helena Ganjalyan), Teresa (Agata Różycka) i Weronika (Lidia Pronobis) – mierzą się ze strachem, słabością, chcąc przeżyć coś niepowtarzalnego, ekscytującego, a także poznać inny wymiar rzeczywistości: tajemniczy, niemal mistyczny. (…) Daria Kopiec prowadzi swoje aktorki z delikatnością i wyczuciem. Każda z nich zostawia w postaci bohaterki ślad własnej osobowości. I każda jest inna. (…) Życie osobiste, uczucia nurkujących dziewczyn przeplatają się z codzienną koncentracją na ostrym treningu, z fizycznym i psychicznym wysiłkiem prowadzącym do celu. Lidia Pronobis, Agata Różycka, Helena Ganjalyan swobodnie wcielają się w postacie trzech bohaterek, razem z nimi wskakują do wody i liczą długie minuty, godziny dekompresji. Aktorki tworzą zgrany zespół, grają wspólnie, uważne i czujne (…) Czasem (tu dominuje Helena Ganjalyan) „opowiadają” o swoich bohaterkach tańcem, wzbogacając w ten sposób różnorodność i plastykę ruchu scenicznego. (…) Doceniam solidny warsztat aktorski, szczerość w kreacjach postaci, precyzyjną reżyserię oraz bogatą, nieco filmową, a przez to intrygującą plastyczność obrazu. | Anna Czajkowska, Teatr dla was