Upalne lato. Kolejne z wielu. Trzy kobiety, których jedyną przestrzeń do życia stanowi wspólny pokój. Ich codzienność płynie w rytmie wpadającego z okien światła. To rzeczywistość zbudowana wiele lat „po zwycięstwie” Ryszarda. Moment, kiedy York stał się już „nowym Yorkiem”. W tym świecie Ryszard nie jest budzącą odrazę, karykaturalną postacią dyktatora, nie jest nawet jedną osobą. Jest zaprojektowanym mechanizmem.

Podobnie jak szekspirowski Ryszard przebijający zza ścian „system” nie ma w sobie człowieczeństwa i skrupułów. Nie ma żadnej konkretnej twarzy, jest bezosobowy, wprowadzany powoli, skutecznie i etapowo. Obdarza, karmi, spełnia przyziemne potrzeby, utrzymuje stan wiecznie trwającego lata, nie pozostawiając szans na reakcję i opór.

Twórcy nawiązują do współczesnych mechanizmów manipulacji, powierzchowności informacji. Zwracają uwagę na to, jak bardzo brak kontekstu lub wystarczającej wiedzy może zmienić znaczenie i rozumienie docierających do nas komunikatów.

Fragmenty recenzji:

„Boże, zachowaj nam króla Ryszarda” – powtarzają jak mantrę trzy bohaterki „Glorious Summer” podczas rytualnych obchodów dwudziestej rocznicy wspaniałego lata. Ich oczy są puste, bez nadziei na wolność, której nie mogą zasmakować, odkąd nastały czasy rządów nowego władcy – „czasy pokoju”. Formuła ta jest jednak dość myląca – „wspaniałe lato” i „czasy pokoju” to jedynie słowa zniewalające umysły bohaterek przedstawienia. (…) Przerażającego błędnego wzroku postaci, którymi władca steruje jak marionetkami, nie sposób zapomnieć jeszcze długo po zakończeniu przedstawienia. (…) Helena Ganjalyan i Bartosz Szpak zrobili spektakl o odczłowieczającej władzy, usiłującej wmówić poddanym, że białe jest czarne, a cierpienie uszlachetnia – jak mówi do kobiet Ryszard: „łzy powrócą przeistoczone w perły”. Omamione bohaterki w sytuacji bez wyjścia mogą czekać jedynie na kolejne „wspaniałe lato”. | Shakespeare Daily, Maja Skowron