„Moda ze szczerych chęci”
Warszawska ulica na wybiegu – pokaz mody.
 

Niezależnie od czasów, jeśli w stolicy zabrzmi oficjalna tuba propagandowa, prawdziwy warszawiak potrafi sięgnąć po nią i przerobić tak, by zagrała po jego myśli – pełnej humoru i dystansu. Niewpuszczony na przedwojenne parkiety tańczył na dechach, na powojenne niedostatki i gniew towarzysza Wiesława szykował swoją bandę chuliganów jazzu w kolorowych skarpetkach, a na „imprezy o postępowych treściach i wysokich walorach artystycznych” odpowiedzieć umiał karnawałem Solidarności. Na stagnację – punkiem, a na transformację – przedsiębiorczością. 

Warszawskie ulice zalewała wszechogarniająca szarość, którą ubarwić można było jedynie strojem. Moda to coś więcej niż styl. W czasach, gdy nie było nic, kreatywność Polek i Polaków nie znała granic – przerabianie, farbowanie, szycie z zasłonek, obrusów i koców było naturalną obroną przed uniformizacją. Gdy moda stała się manifestacją poglądów, zrobiło się niebezpiecznie – najpierw dla obywateli, potem dla systemu. 

Od pomysłowych gospodyń domowych, które z „Przekroju” czerpały wiedzę, jak przerobić trampki na baleriny, przez Modę Polską, która pod płaszczykiem ministerialnej instytucji tętniła estetyczną wolnością, po subkultury lat 80., które kontestowały nie tylko rzeczywistość społeczną, ale i polityczną. Moda to coś więcej niż styl. W czasach, gdy nie było nic, a ulice zalewała wszechogarniająca szarość, kreatywność Polek nie znała granic – przerabianie, farbowanie, szycie z zasłonek, obrusów i koców było naturalną obroną przed uniformizacją. Gdy moda stała się manifestacją poglądów, zrobiło się niebezpiecznie – najpierw dla obywateli, potem dla systemu. Moda jako wyraz indywidualizmu, moda jako przejaw wolności, moda jako forma buntu.