Opowieść o wojnie, pożodze, śmierci i żałobie oraz o miłości, tęsknocie i wspólnocie. Zderzenie barokowej kantaty opartej na wyimkach z „Iliady” Homera i dramatów Eurypidesa, streszczającej w krótkich obrazach wątki wojny trojańskiej oraz „Just”: chóralna pieśń nawiązująca do biblijnej „Pieśni nad pieśniami” i mówiąca o różnicy między „ty” i „ja” w akcie miłosnym. „Cassandra & Just” jako znak wszelkich czasów: po wojnach toczonych przez mężczyzn, w imię męskich spraw, po niewysłuchaniu kobiecych ostrzeżeń, przychodzi czas na złożenie tego okaleczonego świata przez pierwiastek (wyłącznie) żeński.
 

Fragmenty recenzji:

„Obraz na scenie jest wciągający – sztywne ruchy Heleny Poczykowskiej, znakomitej śpiewaczki capelli cracoviensis, makijaż, który pozbawia twarz wyrazu oraz dziewczyny, jakby służki, które z chrzęstem i hałasem rozgarniają stertę butelek. (…) To wszystko buduje jakąś wykrzywioną senną wizję.”| Mateusz Ciupka, http://szafamelomana.pl

„To przejmująca gra na najwrażliwszych strunach. Rzecz o tym, że po każdej wojnie, pęknięciu ludzkości, ratunkiem może być tylko miłość. Ona daje katharsis. Piękne, niezwykłe, wzruszające…”| Łukasz Gazur, http://dziennikpolski24.pl

„Tomasz Cyz słusznie zaproponował spojrzenie na sprawę wojny oczami kobiety. Jego Kasandra jest potężna (dosłownie!) jak na mityczną wieszczkę przystało, ale jednocześnie ograniczona barokowym gorsetem i metalowym panier. (…) Swoją symboliczną siłę miało pojawienie się kobiet jako niemych służących – kapłanek (…). Minimalistyczny, chóralny Just Davida Langa, znany z głośnej i pięknej wizualnie „Młodości” Paola Sorrentino, zyskał zaskakujący wydźwięk. Cztery sopranistki (…) oraz dwa alty (…) niczym greckie boginie – pramatki, zaśpiewały manifest życia, miłości. Feministyczny, organiczny i pełen uczuć. Współczesna Pieśń o ziemi. Tomaszowi Cyzowi udało się stworzyć piękny w swej delikatności, niezwykle emocjonalny i poruszający spektakl, którym potrafił dotknąć najczulsze struny mojej duszy. Brawo!”| http://www.orfeum.pl